ஒரு போலி நாணயம் அல்லது தேவையற்ற பொருளைப் போல, ‘H’ என்ற சொல், அதாவது பாகிஸ்தானுடன் நம்மை இணைக்கும் நிறுத்தற்குறி ‘ஹைபன்’, மீண்டும் ஒரு பயமுறுத்தும் விதத்தில் வெளிப்பட்டுள்ளது. அதன் வருகை பயமுறுத்துகிறது, ஏனெனில் மூன்று தசாப்தங்களாக இந்தியாவையும் பாகிஸ்தானையும் ஒரே தராசில் எடைபோட பெரும் வல்லரசுகள் (அமெரிக்கா) எடுக்கும் முயற்சிகளை இங்குள்ள நமது அரசாங்கங்கள் எதிர்த்து வருகின்றன. இதிலிருந்து மூன்று விஷயங்கள் வெளிப்படுகின்றன.
முதல் புள்ளியை நாம் ‘பூஜ்ஜிய-கூடுதல் விளையாட்டு’ என்று அழைக்கலாம், அதாவது, ஒருவர் எவ்வளவு அதிகமாகப் பெறுகிறாரோ, அவ்வளவு அதிகமாக மற்றொன்று இழக்கும் ஒரு விளையாட்டு. அமெரிக்கா இந்த துணைக்கண்டத்தை இப்படிப் பார்த்தால், அது உறவில் சமநிலையைப் பராமரிக்க வேண்டியிருக்கும். ஆனால் இந்தியா இந்த ஒப்பீட்டை விரும்பவில்லை. இந்தியா தன்னளவில் தனித்துவமானது என்றும், அதை பாகிஸ்தானுடன் இணைப்பது அதற்கு அவமானம் என்றும் அது நம்புகிறது.
இரண்டாவது விஷயம் ‘அந்தஸ்து மறுப்பு’. இந்தியாவின் ‘விரிவான தேசிய சக்தி’ (CNP-Comprehensive National Power) அதிகரித்து வருவதால், அது தனக்கும் ஒரு செல்வாக்கு மண்டலம் இருப்பதாக நம்பத் தொடங்கியுள்ளது. அதன் நட்பு நாடான அமெரிக்கா இந்த பிராந்தியத்தை இந்தியா-பாகிஸ்தான் என்ற ப்ரிஸம் மூலம் பார்க்கிறது என்பதை அது ஏற்கவில்லை. இது இந்தியாவின் செல்வாக்கு மண்டலத்தை உறுதிப்படுத்தவில்லை, அது அதன் மதிப்பைக் குறைக்கிறது.
இது இரட்டைப் பிரச்சனை, ஏனென்றால் சீனா ஏற்கனவே இந்தியாவை மறுக்க கடுமையாக உழைத்து வருகிறது, இதை பாகிஸ்தான் மேலாதிக்கவாதம் என்று அழைக்கிறது. இந்தப் போட்டியில் அமெரிக்கா தன்னை ஆதரிக்கும் என்று இந்தியா எதிர்பார்க்கும். எனவே, அமெரிக்கா பாகிஸ்தானுக்கு நல்லது சொன்னால், அது அதற்கு வேதனையானது. அப்படியானால், ‘குவாட்’ என்பதன் அர்த்தம் என்ன? சீனாவைச் சுற்றி வளைக்கும் திட்டத்தில் நாம் இருவரும் பங்காளிகள் என்று நாங்கள் கருதிக் கொண்டிருந்தோம்.
மூன்றாவது விஷயம், ‘M’ என்ற வார்த்தை, அதாவது மத்தியஸ்தம் என்பது மீண்டும் பயன்படுத்தப்படுவது. இதுவும் எங்களுக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்துகிறது. டொனால்ட் டிரம்ப் இந்தியாவிற்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் இடையில் போர் நிறுத்தத்தை கொண்டு வந்தவர் என்று கூறி, நமது மூன்று தசாப்த கால கடின உழைப்பை வீணடித்துவிட்டார் என்று இந்திய பொதுமக்கள் நம்புகிறார்கள்.
அவரது ஆர்வம் மத்தியஸ்தத்தில் இல்லை, மாறாக தனக்கென பெருமை சேர்ப்பதில் உள்ளது என்பதை இப்போது நாம் அறிந்துகொண்டோம், மேலும் அவர் “அணு ஆயுதப் போரை நிறுத்தியதற்காக யாரும் எனக்குப் பெருமை சேர்க்கவில்லை”, “எதற்கும் யாரும் எனக்குப் பெருமை சேர்க்கவில்லை”, “நான் அணு ஆயுதப் போரை நிறுத்தினேன், ஆனால் இதுபோன்ற எந்த செய்தியையும் நான் எங்கும் பார்த்ததில்லை” என்று கூறி வருகிறார்.
இதுபோன்ற விஷயங்களில் ஈடுபடுவதற்கு பாகிஸ்தானை நீங்கள் குறை சொல்ல முடியாது. அணு ஆயுதப் போர் அச்சுறுத்தலால் டிரம்பின் இந்தப் பிராந்தியத்தில் புதிய ஆர்வம் தூண்டப்பட்டதாக அது நம்புகிறது. எனவே, பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான உலகளாவிய போரின் பெயரில் இந்தியா பல தசாப்தங்களாக கூட்டாண்மைகளை உருவாக்க முயற்சித்து வரும் நிலையில், உலகின் கவனத்தை அணு ஆயுத அச்சுறுத்தலின் பக்கம் திருப்பிவிட்டதாக அது நினைக்கிறது. இந்த மாயாஜால உற்சாகத்தின் உருவகம் பிலாவல் பூட்டோ, தேவைப்பட்டால், அமெரிக்கா இந்தியாவை பேச்சுவார்த்தை மேசைக்கு இழுத்துச் செல்லும், அதன் காதுகளைப் பிடித்துக் கொண்டும் கூட என்று அறிவித்தார். பாகிஸ்தான் ஸ்தாபனம் அமெரிக்காவுடனான அதன் பலவீனமான உறவை வலுப்படுத்த கடுமையாக உழைத்து வருகிறது, ரகசியங்களை வெளிப்படுத்துகிறது. ஆனால் டிரம்பிடம் பதுங்கிச் செல்லும் அனைவரும் இறுதியில் அதே பாடலை முணுமுணுக்கிறார்கள்: ‘ஏக் பேவஃபா சே பியார் கியா… ஹாயே ரே ஹம்னே யே கியா கியா’.
இது எந்த விசுவாசமும் இல்லாத டிரம்ப், இந்தியாவில் நரேந்திர மோடியைப் போலவே தனது உள்நாட்டு தளத்தின் மீது கவனம் செலுத்துகிறார். இதை ஏற்றுக்கொள்ளாத எந்தவொரு அமெரிக்க கூட்டாளியும், பெரும் துரோகம் மற்றும் அவமான உணர்விற்கு தங்களை அமைத்துக் கொள்கிறார்கள்.
நமது கொள்கை வகுப்பாளர்கள் எந்தவொரு உணர்ச்சியையும் வெளிப்படுத்துவதிலிருந்தோ அல்லது பொதுவில் கவலையை வெளிப்படுத்துவதிலிருந்தோ விலகி இருப்பது நல்ல விஷயம். அவர்கள் இப்போது முக்கியமான விஷயத்தில் அமைதியாக நகர்ந்துள்ளனர்: இந்தியா-அமெரிக்க வர்த்தக ஒப்பந்தம். அது செய்யப்பட்டால், நிறைய குழப்பங்கள் தணிந்துவிடும். எப்படியிருந்தாலும், ‘கே’ வார்த்தையின் மற்றொரு பேயை – காஷ்மீர் – எழுப்ப யாரும் இதுவரை முயற்சிக்கவில்லை. இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும் காஷ்மீர் பற்றி பேச வேண்டும் என்றோ, நாங்கள் மத்தியஸ்தம் செய்யத் தயாராக இருக்கிறோம் என்றோ யாரும் கூறவில்லை. இதுபோன்ற எந்தவொரு பிரச்சினையும் டிரம்பிற்குத் தெரியுமா என்று கூட என்னால் சொல்ல முடியாது.
மேலும், டிரம்ப் வரலாறு, உண்மைகள் மற்றும் சித்தாந்தம் இல்லாமல் தனது சொந்த பார்வைக்கு ஏற்ப உலகை மறுவடிவமைத்து வருகிறார். அவர் நேட்டோவை அர்த்தமற்றதாக்குகிறார், மேற்கத்திய கூட்டணியை கேலி செய்கிறார், கனேடிய பிரதமர்களை (ட்ரூடோ மற்றும் கார்னி) மீண்டும் மீண்டும் அவமதிக்கிறார், நெதன்யாகு மீது பொறுமையின்மையைக் காட்டுகிறார். அவர் ஜெலென்ஸ்கியை வெறுக்கிறார், புடினைப் பாராட்டுகிறார். அவரது சமீபத்திய மேற்கோள்: “புடின் தனது 51 மில்லியன் மக்கள் (இரண்டாம் உலகப் போரில்) இறந்தனர், நாங்கள் உங்கள் நண்பர்கள் என்று கூறுகிறார். இன்று எல்லோரும் ரஷ்யாவை வெறுக்கிறார்கள், ஜெர்மனி மற்றும் ஜப்பானை விரும்புகிறார்கள். இதை எப்போதாவது விளக்க வேண்டும். இந்த உலகம் விசித்திரமானது!”
வரலாற்றால் மூழ்கடிக்கப்படாமல், அடிப்படையில் தனது பார்வையை மாற்றிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதர், பாகிஸ்தானிலிருந்து நாம் தனித்துவமாகப் பார்க்கப்பட வேண்டும் என்ற நமது வலியுறுத்தலை அறிந்திருப்பார் அல்லது அதைப் பற்றி கவலைப்படுவார் என்று எதிர்பார்ப்பது நடைமுறைக்கு மாறானது.
சமூக ஊடகங்களில் எழுந்த கூச்சல்களுக்கு மோடி அரசாங்கம் இப்போதைக்கு புத்திசாலித்தனமாக பதிலளித்துள்ளது. அமெரிக்க வெளியுறவுத்துறை துணைச் செயலாளர் பதவிக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்ட பால் கபூர், தனது நியமனத்தை தீர்மானிக்கும் குழுவிடம் மிகவும் புத்திசாலித்தனமான அறிக்கையை வெளியிட்டார், இந்தியா அதை எதிர்க்கவில்லை. ஆனால் அவரது ஒரு வார்த்தை, புறக்கணிக்கப்பட்ட காதலன் என்ற உணர்வுடன் இந்தியாவில் பலரை கோபப்படுத்தியது: அமெரிக்காவின் நலனுக்காக தேவைப்படும் போதெல்லாம் பாகிஸ்தானுடன் இணைந்து பணியாற்றுவேன்.
மேலும், பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போரில் பாகிஸ்தானை ஒரு முக்கிய நட்பு நாடாக சென்ட்காம் தளபதி ஜெனரல் மைக்கேல் குரில்லா விவரித்தது, பென்டகனால் உருவாக்கப்பட்ட புவிசார் மூலோபாய பிளவின் விளைவாகும், இதன் கீழ் சென்ட்காம் பாகிஸ்தானையும் இந்தியாவையும் பசிபிக் கட்டளைக்குள் இருப்பதாகக் கருதுகிறது.
எந்த குற்ற நிருபரைக் கேட்டாலும், காவல் நிலைய காவல் அதிகாரியின் முதல் கவலை, தனது பகுதியில் எந்த குற்றமும் நடக்காமல் பார்த்துக் கொள்வதுதான் என்று அவர் உங்களுக்குச் சொல்வார், அது கடுமையான குற்றவாளிகளைக் கையாள்வதைக் குறிக்கலாம் என்றாலும் கூட. ஆனால் பசிபிக் கட்டளைத் தலைவரிடமிருந்து உங்களுக்கு வேறு பதில் கிடைக்கலாம். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, இந்தியாவின் மூலோபாய நம்பகத்தன்மையை பெரிதும் சேதப்படுத்திய நமது தொலைக்காட்சி செய்தி சேனல்களின் வதந்தி தொழிற்சாலை, பாகிஸ்தானின் புதிதாக நியமிக்கப்பட்ட ஃபீல்ட் மார்ஷல் அமெரிக்க இராணுவ தின அணிவகுப்புக்கு அழைக்கப்பட்டதாக ஒரு கதையை இட்டுக்கட்டியது. அதிர்ஷ்டவசமாக, அமெரிக்கா அத்தகைய விருந்தினரை அழைக்கவில்லை என்ற வெள்ளை மாளிகையின் அறிக்கைக்கு பொதுமக்களின் வெறித்தனமான எதிர்வினையை நாங்கள் எதிர்கொள்ள வேண்டியதில்லை.
‘நாம் தனியாகத்தான் அனைத்தையும் செய்ய வேண்டும்’ என்ற தற்கொலை வெறியை விரும்பும் பரந்த இந்திய பொதுக் கருத்தில் இத்தகைய அற்பத்தனம் ஆதிக்கம் செலுத்தி வந்தாலும், மோடி அரசாங்கத்திற்கு கடுமையான கொள்கைகளை பொதுமக்களின் எதிர்வினையால் பாதிக்கப்படாமல் வைத்திருப்பது ஒரு சவாலாக இருக்கும். சமூக ஊடகங்களில் எழுந்துள்ள இந்த சலசலப்பு குறித்து அரசாங்கம் மிகவும் கவலை கொண்டுள்ளது.
இறுதியாக, நீங்கள் சத்தம் ரத்து செய்யும் பொறிமுறையை இயக்கி, நமது நெருக்கடிகளில் வெளிநாட்டு ஈடுபாடு என்ன அர்த்தம் என்பதைப் பார்க்க முயற்சித்தால், மத்தியஸ்தம், தலையீடு மற்றும் ஈடுபாடு ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான வித்தியாசத்தை நீங்கள் காண்பீர்கள். பனிப்போருக்குப் பிறகு நான்கு ஆண்டுகளுக்கு, மனித உரிமைகள் பிரச்சினைகளில் காஷ்மீர் மீது இந்தியா கடுமையான அமெரிக்க அழுத்தத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. ஆனால் பொருளாதார சீர்திருத்தங்களுக்குப் பிறகு, இந்தியாவின் பொருளாதாரம் மேம்பட்டது, இந்தியாவின் நிலையும் அதிகரித்தது. 1998 வாக்கில், சமன்பாடு மாறத் தொடங்கியது.
பில் கிளிண்டனின் அரசாங்கம் அதன் இரண்டாவது பதவிக்காலத்தில் அணுசக்தியால் இயங்கும் இந்தியாவின் யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொண்டது மட்டுமல்லாமல், 1992 இல் கார்கில் போரின் போது மிகவும் ஆக்கபூர்வமான பங்களிப்பையும் வழங்கியது. கிளிண்டன் நவாஸ் ஷெரீப்பை நிராகரித்தது மட்டுமல்லாமல், அமெரிக்க சுதந்திர தினத்தன்று (ஜூலை 4) கார்கில் போரிலிருந்து கண்ணியமாக வெளியேறவும் வழிவகுத்தார்.
ஆபரேஷன் பராக்கிரமின் போது, மீண்டும் மீண்டும் அமெரிக்க தலையீடுகள் மற்றும் அடிக்கடி வருகைகள் (அவற்றில் மிக முக்கியமானது நாங்கள் போருக்கு மிக அருகில் வந்த நாளில் அமெரிக்க பாதுகாப்பு செயலாளர் டொனால்ட் ரம்ஸ்பீல்ட் மேற்கொண்டது) இரு தரப்பினரையும் அமைதியாக வைத்திருக்க உதவியது. 26/11 பயங்கரவாத தாக்குதலுக்குப் பிறகு பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போரில் ஒற்றுமை இரட்டை நோக்கத்தை நிறைவேற்றியது. முதலாவதாக, அது இந்தியாவையும் பாகிஸ்தானையும் ஒருவருக்கொருவர் பிரித்தது, இரண்டாவதாக, அது பாகிஸ்தானின் மார்பில் ‘பயங்கரவாத நாடு’ என்ற முத்திரையை பதித்தது.
ஆனால் காலம் மாறுகிறது. டிரம்ப் திரும்பிய பிறகு அவர்கள் எப்படி மாறிவிட்டார்கள் என்று பாருங்கள். இந்த துணைக்கண்டத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு நெருக்கடியையும் தீர்ப்பதில் அமெரிக்கா ஒரு பங்காளியாக இருந்து வருகிறது. அது நம் வீட்டு வாசலில் ஒரு தீயணைப்பு வண்டி போல நின்று கொண்டிருக்கிறது. டிரம்ப் மொழியை மட்டுமே மாற்றியுள்ளார், பழைய பாணியிலான ராஜதந்திரத்தை நிராகரித்தார். பெருமையைப் பெறுவதில் ஐந்து வயது குழந்தையைப் போலவே அவர் கோருகிறார். அமெரிக்காவின் நண்பர்கள் மற்றும் நட்பு நாடுகளுக்கு இதுவே உலகின் புதிய யதார்த்தம்.
பின்குறிப்பு: ஜெனரல் பர்வேஸ் முஷாரஃப் ஆக்ரா உச்சிமாநாட்டிற்கு வந்தபோது (ஜூலை 14-16, 2001), அடல் பிஹாரி வாஜ்பாய் புது தில்லியின் மிகப்பெரிய விருந்து மண்டபமான தாஜ் பேலஸ் ஹோட்டலில் தனது மரியாதைக்காக ஒரு விருந்தை நடத்தினார். அவர் புத்திசாலித்தனமாக ஃபரூக் அப்துல்லாவையும் அழைத்து ஒரு மேசைக்கு முன்னால் அமர வைத்தார். இனிப்பு பரிமாறும் போது, ஃபரூக் முன்கூட்டியே திட்டமிடப்பட்ட திட்டத்தின்படி எழுந்து குறும்புத்தனமாக சிரித்துக்கொண்டே பிரதான மேசையை நோக்கி வந்தார். ஆச்சரியப்பட்ட முஷாரஃப், இதைத் தவிர்க்க திடீரென்று ஒரு வாக்கியத்தை யோசித்தார், “ஏய் பார், இது மூன்றாம் தரப்பு தலையீடு” என்று கூறினார், அங்கு இருந்த அனைவரும் சிரித்தனர்.
(மொழிபெயர்த்தவர் சுபத்ரா)
